Bir şəhidin arzusu (Şəhid Cəmil Məmmədlinin əziz xatirəsinə) -

Bir ana ağlayırdı… Saçları qardan ağ. Bir ana ağlayırdı dodağında illərin donub qalan gülüşü. Bir ana aglayırdı qızını tək qoyub gedən gül üzlü balasını. Gözlərində yaş sel idi o ananın. Bir ana ağlayırdı kasıb daxmasında əl-ələ verib min bir əziyyətlə böyütdüyü gül üzlü, nur üzlü balasını. O ana ki, o qədər arzularla, ümüdlərlə böyütmüşdü bal balasını. Yeməyib, yedirtmiş, geyməyib geyindirmiş, borcla, xərclə birindən yuxarı, beşindən aşağı, min bir arzuyla, xəyallarla, başını oxşaya-oxşaya, boynunu qucaqlaya-qucaqlaya böyütmüşdü Cəmilini. Təhsil vermişdi gül üzlü cənnət mələyinə. Bir Cəmil böyümüşdü o, evdə şir ürəkli bir oğul. Anasının, atasının, bacısının dayağıydı o oğul… Ən əsası Vətənin oğluydu o oğul. Müharibə bizdən neçə-neçə Cəmillər aldı… Neçə-neçə ananın, atanı, bacını, qardaşı ağlar qoydu… Vətən üçün doğulub, Vətən üçün ölən oğullar. Kim bilir, Cəmilin neçə-neçə nakam arzusu qaldı… Cəmilin arzusu anası Aygün ananı ağlar qoymaq idimi, gündə min kərə öldürüb-diriltmək idimi? Bacısını qardaşsız qoyub sonsuzluğa getmək idimi? Atasını beli bükük qoyub, içində için-için ağlatmaq idimi? Məzarına insanları yığıb ağlatmaq idimi? Sən getdin gül üzlü bala, arzularını məzarında dəfn edib, şəhid adına layiq olub, ən uca məqamlara getdin… O zirvə ki var, əlimiz çatmaz, ünümüz yetməz – Şəhidlik zirvəsi. Sən o zirvəni fəth etdin, şəhid bala. Şəhidlər ölməz, şəhid bala! Sən də ölmədin, şəhid bala, neçə-neçə qəlblərdə Cəmillər doğuldu, şəhid bala, neçə-neçə ürəklərdə Cəmillər yaşayır, şəhid bala… Gedişinlə yeri də, göyü də ağlatdın, şəhid bala. Göy üzünə nur verdin, şəhid bala. Sən cənnətin oğlusan, şəhid bala…